روش شناسی تفسیری امام رضا (ع)

روش شناسی تفسیری یکی از مهم ترین علوم در حوزه قرآن پژوهی است که می تواند به شیوه های مختلف فهم و تفسیر قرآن را از آن استخراج نمود. میزان آشنایی مفسّر با متن و مؤلّف نیز ارتباط مستقیم با این فهم دارد. این ویژگی در حضرات معصومین (علیهم السّلام) به سبب قرابت ایشان با متن قرآن و عالم وحی، مطالعه روایات تفسیری را از دو بُعد دارای اهمیّت مضاعف می کند. اوّل از حیث القای محتوا و دوم به جهت الگوگیری از شیوه تفسیری آنها. کلام و پاسخهای امام رضا (ع)، با قرآن و برگرفته از قرآن می باشد. لذا نیاز به بیان معصوم (ع) در تفسیر قرآن ضروری است و کم توجّهی یا بی توجّهی، موجب خروج و انحراف از مراد واقعی در آیات قرآن شود. شیوه تفسیری امام رضا (ع) در گونه های مختلفی از جمله ارشادی، تطبیق مصداقی و تطبیق فعلی و رفتاری ـ اعمّ از عملکرد و رفتار خود یا دیگران ـ ظهور دارد. در مواردی استناد به بخشی از آیه بوده است نه کُلّ آیه یا چند آیه. می توان گفت شیوه تفسیری معصومان (علیهم السّلام)، اگرچه در مواضعی برای دیگران قابل الگوبرداری است، ولی در همه موارد، شمولیّت ندارد و قابل تسرّی به افراد عادی نیست.